Y Ikatu Xingu

Hallo allemaal,

Ik schrijf dit stukje vanuit een hutje in het Xingu-reserve. Wat een mooi gebied is het hier! We zijn de afgelopen dagen begonnen in Brasilia, de universiteit bezocht, vele mensen en organisaties gesproken. De stad is supermodern, totaal niet het gevoel dat je in Brazilie zit. Na 2 dagen zijn we met de nachtbus naar Canarana gereden. Dit was al veel meer het idee dat ik had bij Brazilie, heel warm, uitgestrekte velden met landbouw. Dan te bedenken dat dit vroeger allemaal bos is geweest! Na een dag in Canarana zijn we heeeel vroeg doorgereden naar Querencia en daar een Family Agricultural School bezocht. Dat was een heel bijzondere ervaring; hier gaan kinderen van zogenaamde settlers naartoe, arme boeren. Zij zitten dan 15 dagen intern op school en gaan daarna 15 dagen naar huis. In de regio waar we zitten komen zowiezo nooit toeristen, laat staan bij hen op school, dus ze waren heel uitgelaten dat we er waren. In het begin een beetje verlegen, maar daarna waren ze niet te beroerd om om een foto te vragen.
1 jongen was van duitse afkomst en hij wist dan ook een paar woorden Duits door zijn Portugees heen. Later hoorde ik van 1 van de mensen van ISA dat hij een beetje een buitenbeentje was op school en dat de andere kinderen niet echt geloofden dat hij echt Duits kon. Nu kon hij met mij praten en was hij de held van de dag J
Daarna werden we uitgenodigd om ook op de school te lunchen, een bijzondere ervaring.
Toen was het echt tijd om richting het Xingu-reserve te gaan. Oorspronkelijk zouden we 5 dagen in het park doorbrengen, maar vanwege een ingestorte brug gaat dat helaas niet door. Maar het dorp waar we nu zitten is minstens zo mooi. We reden duidelijk een grens over, de grens tussen park en pas ontboste velden voor landbouw. De weg naar het park was onbeschrijfelijk, ik werd er niet echt blij van. Uitgestrekte velden met graan en enorme graansilos, bos dat net was afgebrand waar nog wat troosteloze zwarte boomstammen uitstaken, heel surrealistisch.
Hoe anders is het park, bij aankomst mochten we ons eerst opfrissen in de rivier. Wat een oase!!! Palmbomen, helder water, kleine kindjes die aan het spetteren waren, prachtig. Na deze verfissende duik werden we ontvangen door de indianen op het dorsplein. Dit is een groot plein van zand waar grote rieten hutten omheen staan. Deze tijd van het jaar (winter, dus heel droog) voeren ze speciale rituelen uit en vragen ze om regen. Dit ritueel bestaat uit alleen mannen, in mooie kleuren geverfd en met speciale belletjes om hun benen. Heel speciaal om dit mee te maken.
De vrouwen hebben hier een aparte positie, we hebben ze nog niet veel gezien, alhoewel er net 1 vrouw langsscharrelde op zoek naar noten en vruchten, vlakbij onze hut. De hut is van alle gemakken voorzien! Een gasstelletje, lekkere hangmatten (alhoewel ik er geen oog dicht heb gedaan) en een lekkere douche en toilet.
De stam heeft het hier wel erg moeilijk, aangezien zij veel last ondervinden van de grootschalige landbouw die zich buiten het park afspeelt, rivieren raken vervuild en dus ook hun leefomgeving. Het gebied rondom het park wordt ook wel ‘the arch of destruction’ genoemd, vanwege de grootschalige ontbossing die heeft plaatsgevonden.

Ik zal het niet te lang maken trouwens;-) Dus to conclude: Ik maak dus erg bijzondere dingen mee, zie veel verschillende kanten van het land en veel dilemmas die gaan over ontwikkeling van deze mensen en de bescherming van de natuur anderzijds.
We hebben nog een aantal dagen te gaan, we gaan nog een groot grondbezitter bezoeken (ben heel benieuwd naar zijn verhaal!) en ook nog in een klein settlement slapen, waar kleinschalige boertjes proberen het hoofd boven water te houden.


Tot de volgende keer!
Anne Marie