Onderweg

Ondanks dat ik nog nooit in zo'n luxe bus heb gezeten, lukte het me vannacht maar moeilijk om in slaap te komen. In Braziliaanse bussen staat de airco op -10, krijgen de Nederlanders geen dekentje en zorgen de vele hobbels, drempels en bochten voor een onrustige nachtrust.

In de bus signaleerden we de eerste indianen, inclusief spijkerbroek en neusbotje. Buiten de bus signaleerden we de eerste veehouders, inclusief spijkerbroek en cowboyhoed. Als het 's ochtends licht is geworden rijden we door de staat Mato Grosso. Alles wijst er op dat dit de landbouwstaat van Brazilie is. Langs de weg zien we uitgestrekte velden waar een paar maanden terug nog gewassen groeiden en megagrote opslagloodsen voor soja, rijst en ander voedsel. Ook zijn er grote stukken land niet meer in gebruik. Het is vaak goedkoper om een nieuw stuk land te ontbossen dan een onvruchtbaar stuk land weer vruchtbaar te maken.

Twee wilde emoes hebben de hekken bedwongen die overal omheen staan en eten een lekker hapje gras. Verderop staat een bord langs de weg dat ons welkom heet in de 'hoofdstad van de soja'. Ook de rest van de borden langs de weg verhullen niet waar het hier om draait: landbouw. Grote machines worden aangeprezen, leningen aangesmeerd en zaden aangeboden. De enige uitzondering komt van een meubelzaak, die ongetwijfeld ook boerderijen kan inrichten.

75% van de ontbossing in Brazilie vindt plaats in de buurt van een (geasfalteerde) weg. Als je in een bus zit die door Mato Grosso rijdt, zie je hiervan het bewijs. Na vijftien uur reizen zijn we aangekomen in Canarana en hebben nog een hele lange dag voor de boeg. Gelukkig heb ik toch nog een beetje kunnen slapen...

We vertrokken om zeven uur 's avonds uit Brasilia en kwamen de volgende dag om elf uur 's ochtends aan in Canarana, een klein slaperig stadje in de provincie Mato Grosso.