Als David en Goliath

(te horen op Radio 1, donderdag 11 december tussen 11.30 en 12.00 uur)

Dikke sokken aan, muts ver over de oren getrokken. Sommigen lopen op open sandalen. Een Keniaan loopt langs in traditionele kledij. Ze lijken wat ontheemd, de klimaatonderhandelaars uit Afrika in dit grijze, koude en weinig exotische Poznan.

Gisteren sprak ik Tzosi van de Congolese delegatie. Congo is een van de armste landen ter wereld en daarom extra kwetsbaar voor rampen ten gevolge van klimaatverandering, zoals droogtes en voedseltekorten. Tegelijk is het land rijk aan tropische bossen, zo belangrijk voor de opslag van CO2. Voor Congo is een fair internationaal klimaatverdrag essentieel.
Maar met slechts twee Congolese onderhandelaars voeren zij een strijd als David tegen Goliath. Tzosi werkt van 9 uur ‘s ochtends tot 2 uur ‘s nachts. De honderden pagina’s met tekstvoorstellen kan hij amper lezen. En in zijn eentje kan hij moeilijk de tientallen vergaderingen bijwonen. Europese landen vragen hem verwijtend of Congo de onderwerpen soms niet belangrijk genoeg vindt?

Het feit is dat Congo een grotere delegatie niet gefinancierd kon krijgen. En dus boksen ze met z’n tweeën op tegen delegaties van soms 30 mensen per land uit Europa. Zij kunnen elkaar afwisselen en vergaderingen verdelen, Congo niet.
Toch neemt Tzosi wel de tijd om mij te woord te staan voor het klimaatjournaal dat ik hier dagelijks maak, samen met vijf andere Nederlandse jongeren. Hij wel. Om met delegaties van rijke landen te spreken is een stuk moeilijker. Ach, ze zijn natuurlijk wel erg druk om van een plenary-session hier, naar het volgende side-event daar te rennen om vervolgens in een briefing naar de overige delegation-members terug te koppelen waar ze het over gehad hebben. En daarna naar de borrel, niet te vergeten.
De EU draait rondjes om dezelfde informatie, want echte stappen durven ze toch niet te nemen zolang er geen akkoord is bereikt over een energie- en klimaatpakket waarover nu in Brussel wordt vergaderd.

Daarmee wordt de tegenstelling pijnlijk duidelijk: ontwikkelingslanden schreeuwen om drastische stappen. Rijke landen gebruiken hun comfortabele positie om af te wachten.

Dat zijn dan de politici die mijn land en de Europese Unie vertegenwoordigen. Ik schaam me ervoor. Wij bezitten de macht, wij bepalen wat er gebeurd, wij steggelen over ingewikkelde financieringsmechanismen, CDMs, REDD en andere constructies. Houden ons vast aan technische discussies, terwijl het gaat om de levens van mensen. En waarom? Omdat we het vertikken om onze verspillende levensstijl aan te passen en onze schuld richting ontwikkelingslanden af te kopen. Egoïsme en arrogantie lijken inherent te zijn aan het bezitten van macht. Doorzettingsvermogen en een flinke dosis optimisme is wat rest voor ontwikkelingslanden.

Wat doen al die mensen hier eigenlijk als ze geen beslissingen nemen, die hier rond mij krioelen terwijl ik dit opschrijf? Al die 8000 mensen die hier rondlopen, druk bellen, de honderden computers bezet houden, in alle hoeken van het gebouw in elk zitje gesprekken voeren? Het is zo makkelijk om te verzuipen in dit VN circus hier. Maar zolang het lukt om mijn punt te maken, om te zorgen dat mensen als Tsozi hun verhaal kwijt kunnen, dan is mijn missie hier in ieder geval geslaagd.

by Anne Marie