... And the man who was standing in the field, watching the stars, said: 'what should I do to deserve the sky?'

De eerste echte Brasil-dag zit er op. Moe zit ik op mijn hotelbed. Ik heb de televisie aan gezet, een Braziliaanse verslaggever bespreekt de resultaten van de Olympische sporters. In het Braziliaans... de woorden lijken als één waterval uit zijn mond te vloeien. Rollende rr-en en neusklanken. Inmiddels ben ik een beetje aan de taal gewend. Zelf bedanken met 'obrigada' lukt ook al aardig.

Vandaag mocht ik voor het eerst verzeild raken in Brasilia, de hoofdstad van Brazilië. Vanachter het autoraam zag ik de grote stad aan me voorbij trekken. Sur-reeel, 60 jaar geleden was dit totale gebied nog savanne! De regering besloot om verschillende redenen de hoofdstad te verplaatsen ván de kust, náár het binnenland - zij moesten hier wel eerst een bruikbare stad bouwen, maar dat was geen probleem.

Brasiliä werd de stad van de vooruitgang, zij is gebouwd in de vorm van een vliegtuig. Op de plek van de cockpit staat het gebouw waarin de president werkt, daarnaast staan twee hoge flats: precies tussen die twee hoge werktorens komt de zon op, op de dag waarop de opening van de stad herdacht wordt. Een kilometer verderop wordt deze rijzende zon verwelkomt dhr. Niemeyer, de architect van de stad: zijn beeld torent hóóg boven de stad uit. Brasilia is een vreemde stad, een stad zonder ziel (citaat Victoria ;). Alles is gericht op werk - café's zijn niet zichtbaar, je vindt er geen verliefde stelletjes picknickend in het park. De gebouwen zijn soms mooi, de opzet is indrukwekkend - maar de link met het Brazilië waarop ik me had ingesteld is lastig te leggen.

Mijn hoofd zit hierdoor vol met nieuwe vragen. Hoe verhoudt zit beeld zich tot de rest van Brasil? Maar niet alleen de stad waarin we verblijven roept verrassende gedachten op: vandaag mochten we ook spreken met véle interessante personen. We bezochten de universiteit waar we spraken met een hoogleraar aangaande landbouw in samenhang met climate change. We ontmoetten een 'local' - een zeer inspirerende man die me de zin leerde die ik als titel meegeef aan dit stukje. De zin slaat (voor mij) op het respect dat de mens mag hebben voor de wereld om haar heen. Tijdens de lunch spraken we met medewerkers van de locale organisatie ISA, vervolgens nam een gids ons mee op city-tour. 's Avonds bezochten we het kantoor van ISA - hier aten we en kregen we uitgebreid informatie over hun projecten.

Na een korte afsluiting in de lobby van het hotel, zit ik dus nu op mijn bed. Buiten bruist Brasilia verder, het verkeer lijkt hier nooit op te houden. Morgenavond zullen ook wij dele uit maken van dit verkeer: wij nemen dan de nachtbus naar Canara. Een reis van 13 uur. Vanuit Canara reizen we verder naar het noorden. Maar ons bezoek aan het Xingu reservaat is helaas drastische gewijzigd: de toegangsbrug is ingestort! Ik moet wennen aan het idee dat dit belangrijke onderdeel van de reis nu anders ingevuld zal worden. Maar ik heb er goed vertrouwen in dat het geen afbreuk zal doen aan de intensiteit en uniciteit van de reis. Met kriebels in mijn buik stap ik dan ook onder de lakens. Morgen half 7 opstaan.. :)

Heel veel liefs! Anne-Meta